‘ಕಾಲನ ಕೈಗೆ ದೇವರು ಸೃಷ್ಟಿ ಮಾಡಿದ ಜಗತ್ತು ಉಳಿಯುವದಿಲ್ಲವೆಂದ ಮೇಲೆ ನಾವು ಯಾವ ಲೆಕ್ಕ’ ಏಲ್ಲೋ ಓದಿದ ಅಣಿಮುತ್ತು ಮೊನ್ನೆ ದುತ್ತನೆ ಮೆದುಳಿನಲ್ಲಿ ಗುಂಗಿ ಹುಳದಂತೆ ಕಾಡತೊಡಗಿತು. ಕಾರಣವಿಷ್ಟೇ, ಎಮ್.ಎ ಮುಗಿಯುವ ಸಮಯವೂ ಹೌದು, ಅದಕ್ಕಿಂತ ಮುಖ್ಯವಾಗಿ “ಆನಂದಮಾರ್ಗ ಆಶ್ರಮ” ತೊರೆಯಬೇಕಲ್ಲ ಎನ್ನುವ ನೋವು. ಆ ನೋವಿಗೆ ಕಾರಣವಾದವನು ದಿನಾಲೂ ಗಟ್ಟಿ ಕೆನೆ ‘ಮೊಸರು ಮಾರುವ ಹುಡುಗ’ ಮತ್ತು ಆತನ ‘ಸೈಕಲ್’.
ಆ ಹುಡುಗ 7ನೇ ತರಗತಿ. ಯಲ್ಲಪ್ಪ ಮನ್ಸೂರ. ಸುಮಾರು 3 ಕಿ.ಮಿ ಸೈಕಲ್ ತುಳಿದು ಮೊಸರು ಮಾರುವ ಕಾಯಕ ಮಾಡುತ್ತಾನೆ. ಅದಕ್ಕಿಂತ ಹೆಚ್ಚಾಗಿ ಮುಂಜಾನೆಯ ಎಳೆ ಬಿಸಿಲಿನಲ್ಲಿ ಮಲಗಿದ್ದ ಹಾಸಿಗೆ ಹೊದ್ದು ಮಲಗಿದ್ದ ನನಗೆ ಎಚ್ಚರಿಸುವ ಅಲರಾಂ ಬೆಲ್ ಎಂತಲೇ ಹೇಳಬಹುದು.
ಅವನ ಸೈಕಲ್ ಮಾಯಲೋಕದ ಕಿನ್ನರರು ತಮ್ಮ ವಾಹನಗಳಿಗೆ ಶೃಂಗಾರ ಮಾಡಿದಂತೆ ಗಾಲಿಗಳಿಗೆ ರಿಬ್ಬನ್ ಸುತ್ತಿ, ಯುದ್ಧಕ್ಕೆ ಸಿದ್ಧನಾಗಿದ್ದೆನೆ ಎನ್ನುವ ರೀತಿ ಭಾವುಟ ತೋರಿಸಿ, ಗೆಂಡೆಗಳನ್ನು ಗಾಳಿಗೆ ಹಾರಾಡಿಸುತ್ತಾ ಗಂಟೆ ಬಾರಿಸುವ ಗತ್ತು ನನ್ನನ್ನು ಬಾಲ್ಯದ ಪ್ಲಾಶ್‍ಬ್ಯಾಕ್‍ಗೆ ಕರೆದೊಯ್ಯುವಂತೆ ಮಾಡಿತ್ತು.
ತೂತು ಬಿದ್ದು ಪುಕ್ಸಟ್ಟೆ ಅಂಡು ಕಾಣಿಸುವ ದೊಗಳೆ ಚಡ್ಡಿ ಹಾಕಿಕೊಳ್ಳುತ್ತಿದ್ದ ವಯಸ್ಸಿನ ಹುಡುಗ ನಾನಾಗಿದ್ದೆ. ‘ಮೊದ ಮೊದಲು ಕೊಂಡ ಹೀರೋ ಸೈಕಲ್’ ಎಂಬತೆ ಪುಟ್ಟ ಸೈಕಲ್ ನಮ್ಮ ಮನೆಯ ಅಂಗಳವನ್ನು ಅಲಂಕರಿಸಿತ್ತು. ಇಡೀ ಊರಿಗೆ ಮೊದಲ ಸೈಕಲ್. ಊರಿನ ಜನ ಬಂದು ಅದನ್ನು ಮೈಸೂರು ಮಹಾರಾಜರ ಅಂಬಾರಿ ಹೋರುವ ಆನೆಯಂತೆ ನೋಡಿದ್ದೋ ನೋಡಿದ್ದು! ಅಕ್ಕನ ಮೊದಲ ಪೂಜೆಯಿಂದ ಅದರ ಉದ್ಘಾಟಣೆ ಶುರು. ಅಕ್ಕ ಅಲ್ಪಸ್ವಲ್ಪ ಸೈಕಲ್ ಕಲಿತಿದ್ದರಿಂದ ನನಗೆ ಆಕೆಯೆ ಗುರು. ಆಕೆಗೆ ಪೂಸಿ ಹೊಡೆದು ಅವಳಿಂದ ಸೈಕಲ್ ಕಲಿಯಬೇಕು ಎನ್ನುವ ಹಟ ನನ್ನೊಳಗೆ. ಆದರೆ ಅಕ್ಕ ಒಂಥರಾ ಸ್ವಾರ್ಥಿ ಸ್ವಭಾವದವಳು. ಆದರೂ ನನಗೆ ಅದನ್ನು ತಳ್ಳುವ ಪಾಟ ಕಲಿಸಿಕೊಟ್ಟಳು. ನಾನು ಮಾತ್ರ ಅದನ್ನು ತಳ್ಳಬೇಕು, ಅವಳು ಮಹಾರಾಣಿಯ ಹಾಗೆ ಜಮ್ಮಂತ ಸೀಟಿನಲ್ಲಿ ಕುಳಿತು ಹೋಗಬೇಕು!
ಬಂದ ಒಂದು ತಿಂಗಳವರೆಗೂ ನನಗೆ ಸೈಕಲ್ ನಡೆಸುವವದಿರಲಿ ಅಟ್‍ಲಿಸ್ಟ್ ಅದನ್ನು ಹಿಡಿಯುವ ಅಧಿಕಾರ ಕೊಡಲಿಲ್ಲ. ನನಗೋ ಹೊಟ್ಟೆಯಲ್ಲಿ ಮೆಣಸಿನ ಕಾರ ಕಲಿಸಿ ಕರಳು ಹಿಂಡಿದಂತೆ ಭಯಂಕರ ಸಿಟ್ಟು.
ಒಂದು ದಿನ ಅಪ್ಪನ ಕಣ್ಣು ತಪ್ಪಿಸಿ ಸೈಕಲ್‍ನ್ನು ಮೆಲ್ಲಗೆ ಊರ ಶಾಲೆಯ ಮೈದಾನಕ್ಕೆ ತಳ್ಳಿಕೊಂಡು ಏದುರುಸಿರು ಬಿಡ್ಡುತ್ತಾ ಬಂದಾಗ ಎದುರು ಮನೆಯ ಅಣ್ಣ ಬಂದು ಕಲಿಸುತ್ತೇನೆ ಬಾ ಎಂದು ಮೊದಲು ಆತ ಎರಡ್ಮೂರು ರೌಂಡು ಸುತ್ತಾಡಿಸಿ ನನ್ನನ್ನು ಸಾಯಂಕಾಳ ಸೂರ್ಯ ಮೂಳುಗುವವರೆಗೂ ಹಿಂದೆ ಕೂಡಿಸಿ ತಾನು ಮಾತ್ರ ಊರ ತುಂಬೆ ಮೆರವಣಿಗೆ ಮಾಡುತ್ತಾ ಮಜಾ ಮಾಡಿದ. ಈ ವಿಷಯ ಅಪ್ಪನಿಗೆ ಗೊತ್ತಾಗಿ ಹುಟ್ಟುಡುಗೆಯಲ್ಲಿ ನಿಲ್ಲಿಸಿ ‘ಏನಾರೆ ಹೆಚ್ಚು ಕಮ್ಮಿ ಆತಂದ್ರ’ ಅಂತ ಬಯ್ದು ಬೆಲ್ಟ್‍ನಿಂದ ಬಾರಿಸಿದ. ಅವು ಪೋಸ್ಟಾಫೀಸ್‍ನಲ್ಲಿ ಹಾಕುವ ಸಿಕ್ಕಾ ಎಂಬಂತೆ ಮೂಡಿ ಒಂದು ವಾರ ‘ಸೈಕಲ್’ ಕಡೆ ತಲೆಹಾಕಿ ಮಲಗಲಿಲ್ಲ. ಅಮ್ಮನಿಗೆ ಕನಿಕರ ಬಂದು ನಾಳೆಯಿಂದ ಕಲಿಯುವಂತೆ ಮಲಗು ಎಂದು ಬೆನ್ನು ಸವರಿದಳು.
ಅಕ್ಕ ನನ್ನ ಸ್ಥಿತಿ ಕಂಡು ನಗುತ್ತಾ ಸೈಕಲ್ ಕಲಿಸುತ್ತೇನೆ ಬಾರೋ ಎಂದಾಗ ನನಗೆ ಎಲ್ಲಿಲ್ಲದ ಸಂತೋಷ. ಅಷ್ಟು ಇಷ್ಟು ಕಲಿತು, ಬ್ಯಾಲನ್ಸ್ ಮಾಡಿ, ಕಡೆಗೆ ಸ್ವತಃ ಪ್ರಯತ್ನ ಮಾಡಿ ಮೊಣಕಾಲು ಕೆತ್ತಿ ಹೋದರು ‘ಏಕಲವ್ಯ’ ನಂತೆ ಅಕ್ಕನನ್ನು ತಿರಸ್ಕರಿಸಿ ಸೈಕಲ್ ಓಡಿಸತೊಡಗಿದೆ. ಅದರಲ್ಲಿ ಸರ್ಕಸ್ ಮಾಡುವದು, ಬ್ರೇಕ್ ಹಾಕುವದು ಇತ್ಯಾದಿ ಸ್ಟಂಟ್‍ಗಳನ್ನು ಮಾಡುತ್ತಾ ದಿನಕ್ಕೆ ತಲೆಯಲ್ಲಿ ನಾಲ್ಕಾರೂ ಗುಮಟೆಗಳನ್ನು ಉಬ್ಬಿಸಿಕೋಳ್ಳುತ್ತಿದ್ದೆ. ಆಗ ಅದರಲ್ಲಿ ‘ಮಿ.ಪರಫೆಕ್ಟ್’ ಆದೆ.
ಇದು ನಡೆದ ವೃತ್ತಾಂತ. ಆದರೆ ನಡೆಯಬಾರದ ವೃತ್ತಾಂತವೊಂದು ನಡೆದು ಹೋಗಿತು. ಬಾಲ್ಯದ ಗೆಳಯಂನಂತೆ ಅದಾ ನನ್ನ ಜೊತೆಯಲ್ಲಿಯೇ ಓಡಿ, ಗಾಳಿ ಮಳೆಯನ್ನದೇ ನನ್ನನ್ನೂ ಕೂಡಿಸಿಕೊಂಡು, ತಾನೂ ಮಾತ್ರ ದಣಿದು ಸುಸ್ತಾದ ಸೈಕಲ್ ಎಮ್.ಎ ಬಂದಾಗ ಮೂಲೆಯಲ್ಲಿ ಹ್ಯಾಪೂಮೋರೆ ಹಾಕಿಕೊಂಡು ನನ್ನನ್ನು ಬಿಳ್ಕೊಟ್ಟಿತು. ಬಂದ ವಾರದಲ್ಲಿ ನನಗೆ ಗೊತ್ತಿಲ್ಲದೆ ತಮ್ಮ ‘ಮಂಕುತಿಮ್ಮ’ ಅದನ್ನು ಮಾರಿದಾಗ ಮುಚ್ಚಣಿಕೆ ಕಳೆದು ಹೋದ ಪೆನ್ನಿಗೆ ನೋವಾಗುವಷ್ಟು ಅತ್ತು ಗೆಳೆಯರಿಗೆ ಸ್ಯಾಡ್ ಪಾರ್ಟಿ ಕೊಡಿಸಿದೆ. ಅದು ಕೊಡುವ ಹಳೆಯ ನೆನಪುಗಳು ಇಂದು ಹೃದಯದಲ್ಲಿ ತೂತು ಕೊರೆಯುತ್ತಿದೆ. ಡಬಲ್ ರೈಡಿಂಗ್ ಮಾಡಿದ್ದು, ಎದುರು ಮನೆ ಹುಡುಗಿಗೆ ಗುದ್ದಿ ಅವರಪ್ಪನಿಂದ ಹಿಡಿದು ನಮ್ಮಪ್ಪನವರೆಗೂ ಒದೆ ತಿಂದಿದ್ದು, ಸ್ವಲ್ಪದರಲ್ಲಿಯೇ ಬಸ್ಸು ಗುದ್ದುವ ಪ್ರಾಣಾಪಾಯದಿಂದ ಪಾರಾಗಿದ್ದು, ಪಂಚರ್ ಆಗಿ ಮೂರು ಕಿ.ಮಿ ತಳ್ಳಿಕೊಂಡು ಬಂದಿದ್ದು, ಸಿಂಗಲ್ ಆಗಿ ಅದರ ಜೋತೆ ಪೋಟೋ ಹೊಡೆಸಿಕೊಂಡಿದ್ದು ಎಲ್ಲವೂ ಕಾಡತೊಡಗಿದೆ.
ಅಂದಿನ ಅನುಭವ ಇಂದಾಗುತ್ತಿದೆ. ‘ಆನಂದ ಮಾರ್ಗ ಆಶ್ರಮ’ ತೊರೆಯುವ ಸಂಕಟ. ಎರಡು ವರ್ಷ ಇಲ್ಲಿನ ಗೋಡೆ, ಮಳೆ ಬಂದರೆ ಸೋರುವ ಹೆಂಚು, ಗೆಳಯರಾದ ಹಾವಿನ ಮರಿಗಳು, ಕೆಲಮ್ಮೊಮ್ಮೆ ಹಾಸಿಗೆ ಹಂಚಿಕೊಳ್ಳುವ ಕಪ್ಪೆಮರಿಗಳು, ಹೆಮ್ಮರವಾಗಿ ಬೆಳದು ನಿಂತಿರುವ ನುಗ್ಗೆಕಾಯಿ ಮರ, ನಾನೇ ಶ್ರಮದಾನ ಮಾಡಿ ಕಟ್ಟಿದ ಕಟ್ಟೆ, ಹಿತವಾದ ತಂಗಾಳಿ, ಪ್ರಶಾಂತವಾದ ವಾತಾವರಣ, ಟೈವಾಕ್ ಕಂಪನಿಯ ಸೈರನ್ನು, ಬಾಜು ರೂಮಿನ ‘ಡಿಕೆ’ ಎಂತಿರುವ ಅಶೋಕ ಮಹಾರಾಜ್ ಒಂದಲ್ಲ ಎರಡಲ್ಲ ಇಡೀ ಬದುಕಿನ ಭಾಗವೇ ನನಗೆ ಟಾಟಾ ಮಾಡುವ ಸಮಯ ಬಂದಿದೆ.
ಆ ಹುಡುಗನ ಸೈಕಲ್ ನೋಡಿದಾಗ ‘ಜೀವನದ ಸೈಕಲ್ ಓಡಿಸಲು ಧಾರವಾಡದ ಊರಿಗೆ ಬಂದರುವೆ, ಮತ್ತೇಕೆ ಚಿಂತೆ ಹಿಂದಿನ ಊರಿನ ಹಾದಿಬಿಟ್ಟು ನಡೆ ಮುಂದಿನ ಊರಿಗೆ’ ಎನ್ನುವ ಮಾತು ನನ್ನೊಳಗೆ ತಿಗಣೆಯಂತೆ ಕಚ್ಚಿ ಅಣುಕಿಸಿದಂತಾಗುತ್ತಿದೆ.
ಬಂದು ಕಲಿತದೇಷ್ಟೂ, ಹಾಳು ಮಾಡಿಕೊಂಡಿದೇಷ್ಟೂ ಎಂದು ಮೌಲ್ಯಮಾಪನ ಮಾಡಿದಾಗ ಮುಂದಿನ ಜೀವನದ ಬಗ್ಗೆ ನಡುಕ ಹುಟ್ಟತೊಡಗಿದೆ. ಸೋಮಾರಿತನದಿಂದ ಓದದೇ ಬರೆಯದೇ ಸಿನಿಮಾ, ಪಾರ್ಟಿ, ಪ್ರವಾಸ ಅಂತ ಕ್ಲಾಸಿಗೆ ಚಕ್ಕರ್ ಹಾಕಿ ಮಜಾಮಾಡಿದ್ದು ಈಗ ಮುಳ್ಳಿನಂತೆ ಚುಚ್ಚುತ್ತಿದೆ. ಗಾಲಿಗೆ ಮುಳ್ಳು ಚುಚ್ಚಿದರೆ ಸೈಕಲ್ ಓಡುವದಿಲ್ಲ, ಜೀವನಕ್ಕೆ ಸೋಮಾರಿತನದ ಮುಳ್ಳು ಚುಚ್ಚಿದರೆ?
ಲೇಖನ : ಸಂಗಮೇಶ ಡಿಗ್ಗಿ
8553550012
ಕಾಮೆಂಟ್‌ಗಳು
ಕಾಮೆಂಟ್‌ ಪೋಸ್ಟ್‌ ಮಾಡಿ